Ik dacht altijd dat aanraken een beweging van mij uit naar buiten was, iets wat ik deed. Ik raak aan. En daarbij dacht ik dan, omdat ik degene bent die iets aan het doen is, ik degene dan ook degene ben die aan het geven is. Of ik nou een muur, het stuur van mijn auto of een ander mens aanraakt, ik doe iets aan datgene wat ik aanraakt, ik geef mijn aanraking daar aan.
Vrijwel altijd zat er een doel in die aanraking, ik raakte maar zelden iets aan zonder dat dit een bedoeling had. Van iets maken, tot iets bevoelen, tot iemand een knuffel willen geven, ik deed het omdat ik het wilde en ik er een doel mee wilde bereiken. Vaak wilde ik een reactie teweeg brengen, zeker als ik een ander aanraakte. Ik wilde bijvoorbeeld dat de ander zich goed zou voelen door mijn aanraking, dat ze blij zouden worden van wat ik aan hen deed. En hun reactie, deed mij dan weer goed voelen over mijzelf. Tenminste, als het een positieve reactie was. Een negatieve reactie maakte mij zeer zelfbewust en wakkerde mijn angst om afgewezen te worden aan.
Al met al was mijn actie eigenlijk helemaal niet voor hen. Mijn actie was voor mij. Ik wilde graag mijzelf goed voelen over mijzelf en dat deed ik via een ander, door te proberen via mijn actie een positieve reactie in hen te bewerkstelligen. Eigenlijk was ik helemaal niet aan het geven, ik was aan het krijgen, aan het ontvangen. Maar omdat de Ander daar niet mee ingestemd had, was ik eigenlijk alleen maar aan het nemen.
In Somatic Consent noemen we dit de Indirecte Route naar plezier, waarbij de reactie van een ander nodig is om het eigen gevoel, en persoon, te valideren. En op zich is er niets mis mee. Het is alleen wat beperkt en het maakt je afhankelijk van een ander om jezelf te kunnen voelen. Ook is het erg doelgericht, er moet een reactie van de ander komen. Dat maakt dat er weinig te genieten valt onderweg naar die reactie en wat als nou de gewenste reactie niet komt. Een beetje zoals met al te zeer vastgezette verwachtingen op vakantie gaan. Kan alleen maar tegenvallen. Vaak geven we dan de schuld aan de omgeving. Het hotel was bagger, het weer trouwens ook, en die mensen daar..mwah.
Er is ook de Directe Route naar plezier. Deze loopt via de mogelijkheid jezelf te voelen, eventueel via een ander, weer naar jezelf toe. De reactie van de ander is hierbij een bonus, geen doel. Elke agenda of doel wordt los gelaten, er is geen verwachtte uitkomst. Hiermee komen we totaal in het Nu aan en is er alleen maar voelen en zijn.
Om dit te creëren moeten we weten wat we echt willen en moeten we afspraken maken met degene met wie we zijn. Wij samen, met welk aantal dat ook is, bepalen wat er met ons gaat gebeuren, ieder voor zich, binnen ieders eigen grenzen. Niet alleen moeten we weten wat we echt willen, we moeten er ook om durven vragen. We kennen, denk ik, allemaal de situatie dat we bij een masseur liggen en dat deze met zijn handen op een plek komt waarvan je zou willen dat hij er twee dagen zou blijven. Maar dat doet hij niet, hij gaat verder met zijn massage afwerken. Hoe veel van ons liggen vervolgens in stilte te hopen dat hij nog even op die zalig aanvoelende plek zal terugkeren, en hoeveel van ons zeggen he-le-maal niets. (en vergeet niet, wij hebben hem geld betaald om te doen wat wij willen hè) Daar lig je dan.
Ik heb zoveel geleerd de afgelopen jaren op dit gebied. Mijn geven is echt geven geworden, en zodoende kan ik ook echt ontvangen. En al doende leer ik mijzelf steeds beter voelen, waarmee ik ontdek wat ik echt wil en hoe ik daarom kan vragen.